معماری نئوکلاسیک حدوداً از نیمه دوم قرن هجدهم تا نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی در اروپا رواج داشت. در این سبک معماری ، از اصول ویتروویوسی و معمار ایتالیایی آندره پالادیو الهام گرفته شده است.
تأثیر و تاکید معماری نئوکلاسیک بر روی دیوارها است و برای هر کدام از قسمت‌های مختلف ساختمان شخصیت جداگانه‌ای در نظر می‌گیرد. این سبک معماری را می‌توان در جزییات، به عنوان واکنشی در برابر تزیینات سبک روکوکو و در فرمول معماری هم به عنوان نتیجه سنتی‌سازی ویژگی‌های معماری باروک پسین دانست.
به هر روي معماران این سبک، معماری نئوکلاسیک را یک معماری لایزال و بی زمان می‌دانند. اصول این معماری همانند نظم،تناسب، تقارن، هماهنگی و کمال که در زمان یونان باستان برای خانه خدایان طراحی شده بود اصولی جاودانه این سبک معماری است. خدایان یونان باستان، خدایانی انسان‌گون در حد نهایت زیبایی، کمال و جاودانگی بودند؛ لذا خانه آنها نیز می‌بایست دارای همین خصوصیات باشد.
لئون کریر،معمار اهل لوگزامبورگ از دیگر معماران مهم این سبک است. به گفته او نئوکلاسیک گزینه‌ای در مقابل مدرنیسم نیست، بلکه در تضاد با مدرنیسم و در مقابل جامعه مصرف گراست. او روش‌ها و مصالحی که نماد مدرنیسم است مانند استاندارد کردن، پیش ساختگی، فولاد بتن و شیشه را به عنوان نشانه های تصنعی از مدرنیسم می‌داند که همواره سعی می‌کنند منحصر به فرد باشد.
راب کریر، برادر لئون کریر که او نیز از معماران سبک نئوکلاسیک محسوب می‌شود بر این نظر است که شهرهای سنتی و بومی اروپا در اثر دو واقعه جنگ و مدرنیسم در قرن بیستم از بین رفته‌اند و به جای آنها شهرهای امروزی شکل گرفتند که سنخیتی با انسان و خصوصیات روحی و فیزیکی او ندارند.
کوینلن تری مي‌گويد که چرا مصالح قدیمی صدها سال عمر می‌کنند، ولی مصالح جدید چنین نیستند و یا چرا ساختمان‌های قدیمی دلپذیر تر هستند ولی ساختمان های جدید این طور نمی باشند…
